موافقتنامه تجارت آزاد آمریکای شمالی (نفتا)

موافقتنامه تجارت آزاد آمریکای شمالی   )نفتا) حاصل موافقتنامه تجارت آزاد   بین آمریکا   و کانادا   است که در ژانویه 1988 امضا شد و از ژانویه 1989 به اجرا درآمد. مذاکرات در خصوص شرایط نفتا که عضویت مکزیک   در منطقه تجارت آزاد   را نیز در برگیرد، در اکتبر 1992 پایان یافت و در دسامبر همان سال امضا شد. این موافقتنامه سرانجام در نوامبر 1993 تصویب و از اول ژانویه 1994 اجرا شد  .

طبق موافقتنامه نفتا تمام محدودیت‌های تجارت و سرمایه‌گذاری میان کانادا، مکزیک   و آمریکا   در مدت 15 سال بتدریج از بین می‌رود.

اکثر تعرفه‌های تجارت محصولات کشاورزی میان آمریکا   و مکزیک   به سرعت برداشته شده و تعرفه 6 درصدی محصولات کشاورزی (شامل ذرت، شکر و برخی میوه‌ها و سبزی‌ها) در مدت 15 سال برداشته خواهد شد. تعرفه خواروبار و منسوجات قرار است در مدت ده سال در هر سه کشور حذف شود.

مکزیک قرار است بخش مالی خود را به روی سرمایه‌گذاری امریکا و کانادا بگشاید و تمام محدودیت‌ها تا سال 2007 برداشته شود  .

سایت نفتا:

http://www.nafta-sec-alena.org

شورای همکاری خلیج ‌فارس

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و 4 ماه پس از حمله عراق به ایران، سران شش کشور عربی حوزه خلیج فارس (عربستان، امارات متحده عربی، کویت، بحرین، عمان و قطر) در حاشیه کنفرانس سران کشورهای اسلامی به صورت غیررسمی جلسه ای را تشکیل داده و در نهایت با انتشار بیانیه ای در تاریخ 26/11/1359 تشکیل شورای همکاری خلیج فارس را رسما اعلام کردند.

در این بیانیه با اشاره به منافع مشترک، نظام ها و رژیم های سیاسی مشابه، افزایش همکاری‌ها در عالی‌ترین سطح در زمینه های اقتصادی، مالی، آموزشی، پرورشی، اجتماعی، بهداشتی، ترابری، اطلاعات، گذرنامه، بازرگانی و... بین کشورهای عضو به عنوان دلایل تشکیل این شورا اعلام گردید.

سایت شورای همکاری خلیج‌فارس:

http://www.gcc-sg.org

سازمان همکاریهای اقتصادی آسیا- اقیانوسیه (اپک)

در ژانویه 1989، بای هاوک، نخست وزیر استرالیا، خواستار همکاری موثرتر اقتصادی در منطقه آسیا پاسیفیک شد. این امر موجب برگذاری اولین اجلاس اپک در کانبرا به ریاست وزیر خارجه آن کشور، باحضور وزیران سیاسی 12 کشور شد. درحال حاظر بیشتر کشورهای نوار ساحلی اقیانوس آرام ، به استثنای موارد زیر، عضو سازمان می‌باشند

این سازمان دارای کمیته های اجرائی در دامنه گسترده‌ای از مسائل، از ارتباطات تا شیلات می باشد. سران کشورهای تمام اعضای اپک، (به استثنای چین تایپه)، طی یک همایش سالانه تحت عنوان " اجلاس سران اقتصادی اپک" با یکدیگر ملاقات می کنند که مکان برگذاری آن درمیان اعضای اقتصادی اپک در حال گردش می باشد.

در سال‌‌های اخیر دستور کار اجلاس اپک بر روی مسائلی چون تروریسم و بازرگانی، تلاش برای توسعه در سطوح پایین و متوسط و بررسی دقیق توافق نامه های آزاد تجاری و بازرگانی منطقه‌ای متمرکز شده است. همچنین احیای مجدد مذاکرات راکد دوحه درباره گفتگوهای تجارت جهانی است از اولویت اولیه اقتصادی اپک است.

سایت اپک:

http://www.apec.org

اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا(آسه‌آن)

اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا در سال 1967 در بانکوک با عضویت پنج کشور اندونزی، مالزی، سنگاپور، فیلیپین و تایلند به وجود آمده است.

 اتحادیه ملل جنوب شرقی آسیا پس از شکست ایالات متحده آمریکا در ویتنام و نیز به دنبال تغییراتی که در کامبوج به وجود آمده از لحاظ سیاسی فعال­تر شد.

 "آسه آن" که جانشین اتحادیه نظامی سابق کشورهای آسیای جنوب شرقی (سیتو) شده بیشتر به منظور سرعت بخشیدن به رشد اقتصادی، ایجاد ثبات سیاسی در جنوب شرقی آسیا، پائین آوردن تعرفه­های تجارتی بین کشورهای منطقه و تشویق اعضا به مبادله اطلاعات علمی، اقتصادی، فنی و فرهنگی تاسیس یافت. کشورهای عضو "آسه آن" در سال 1989 با شش کشور دیگر (ایالات متحدۀ آمریکا،کانادا، ژاپن، کرۀ جنوبی، استرالیا و زلاندنو) شورای همکاری اقتصادی آسیا و اقیانوس آرام (آپک) را به وجود آوردند.

 کشورهایی که بعدا به این سازمان پیوستند عبارتند از: برونئی، ویتنام، لائوس، میانمار،کامبوج.

رکن اصلی این سازمان، شورای وزیران امور خارجه است. مقر "آسه آن" در جاکارتا قرار دارد.

سایت آسه‌آن:

http://www.aseansec.org

سازمان همکاری شانگهای

سازمان همکاری شانگهای، سازمانی میان‌دولتی است که برای همکاری‌های چندجانبه امنیتی تشکیل شده است. این سازمان در سال ۲۰۰۱ توسط رهبران چین، روسیه، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان   و ازبکستان   بنیان گذاشته شد. سازمان همکاری شانگهای در حقیقت ترکیب جدید سازمان   شانگهای ۵   است که در سال ۱۹۹۶ تاسیس شده بود، ولی نام آن پس از عضویت ازبکستان   به «سازمان همکاری شانگهای» تغییر داده شد  .

علاوه بر اعضای اصلی، ابتدا مغولستان   در سال ۲۰۰۴ و یک سال بعد ایران، پاکستان، و هند   به عنوان عضو ناظر به سازمان ملحق شدند  .

مسایل امنیتی در آسیای میانه   به ویژه تروریسم، جدایی‌طلبی   و افراطی‌گری   دغدغه اصلی این سازمان محسوب می‌شود  .   "ساختار منطقه ای ضدتروریسم" در نشست ژوئن ۲۰۰۴ در شهر تاشکند   در ازبکستان   تهیه و تصویب شد. این سازمان در سال ۲۰۰۶ اعلام کرد که بر اساس مفاد توافقنامه منطقه‌ای، با قاچاق مواد مخدر در طول مرزهای کشورهای عضو مبارزه خواهد کرد  .

سایت سازمان همکاری شانگهای:

http://www.sectsco.org

اوپک: سازمان کشورهای صادرکننده نفت

ونزوئلا اولین کشوری بود که با نزدیک شدن به ایران، عراق، کویت، و عربستان سعودی     در سال ۱۹۴۹ و ارائه پیشنهاد تبادل نظر و برقراری روابط نزدیک تر و همیشگی، در راستای تاسیس سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) گام برداشت. در حال حاضر اوپک     یک کارتل     متشکل از الجزایر،ایران، عراق، کویت، لیبی، نیجریه، قطر، عربستان سعودی، امارات متحده عربی، اکوادور     و ونزوئلا     است    .

هدف اصلی این سازمان،آنچنان که در اساسنامه بیان شده، به این شرح است: «هماهنگی و یکپارچه سازی ‍‍سیاست‌های نفت     کشورهای عضو و تعیین بهترین راه برای تامین منافع جمعی یا فردی آنها، طراحی شیوه‌هایی برای تضمین ثبات قیمت نفت در بازارنفت     بین‌المللی به منظور از بین بردن نوسانات مضر و غیر ضروری؛ عنایت و توجه ویژه به کشورهای تولید کننده نفت و توجه خاص به ضرورت فراهم کردن درآمد ثابت برای کشورهای تولیدکننده نفت؛ تامین نفت کشورهای مصرف کننده به صورت کارآمد، مقرون به صرفه و همیشگی؛ و بازده مناسب و منصفانه برای آنهایی که در صنعت نفت سرمایه گذاری می‌کنند.     "    

سایت اوپک:

http://www.opec.org

سازمان توسعه و همکاری اقتصادی

سازمان توسعه و همکاری اقتصادی یک سازمان بین‌المللی برآمده از کشورهای توسعه‌یافته است که اصول دموکراسی و اقتصاد بازار آزاد را قبول کرده‌اند. این کشورها عبارتند از: استرالیا، اتریش، بلژیک، کانادا، جمهوری چک، دانماریک، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، ایسلند، ایرلند، ایتالیا، ژاپن، کره جنوبی، لوگزامبورگ، مکزیک، هلند، نیوزلند، نروژ، لهستان، پرتقال، جمهوری اسلواکی، اسپانیا، سوئد، سوییس، ترکیه، انگلستان و آمریکا.

این سازمان در سال 1948 آغاز به‌کار کرد. در حال حاظر سازمان محیطی فراهم آورده که دولت‌ها بتوانند سیاست‌های اقتصادی دیگر کشورها را با یکدیگر مقایسه کنند و یا برای مسایل و مشکلات سیاست‌های عمومی به جست‌وجوی راه‌حل بپردازند.     همچنین به کشورها کمک می‌کند تا بهترین تجربیات سیاسی کشورهای مختلف را شناسایی نمایند و بین سیاست‌گذاری‌های منطقه‌ای و بین‌المللی هماهنگی ایجاد نمایند    .

سایت سازمان توسعه و همکاری اقتصادی:

http://www.oecd.org

گروه D8

گروه D8      که هشت کشور درحال توسعه اندونزی، ایران، بنگلادش، پاکستان، ترکیه، مالزی، مصر و نیجریه در آن عضویت دارند، از جمله پیمان‌های منطقه‌ای است که به منظور ایجاد روابط مستحکم اقتصادی بین کشورهای در حال توسعه اسلامی، تقویت نفوذ این کشورها در بازارهای جهانی و برقراری گفت‌وگو با هفت کشور صنعتی تشکیل گردیده است و پایه‌گذار آن نجم الدین اربکان نخست وزیر اسبق و اسلام‌گرای ترکیه است که با سفر به 8 کشور عضو در تیرماه سال 1375 زمینه تاسیس این گروه را فراهم نمود    .     گروه کشورهای موسوم به     D8 در واقع از تشکیلات جانبی سازمان کنفرانس اسلامی است    .

سازمان مزبور دارای سه رکن اصلی زیر است    :     اجلاس سران،شورای وزیران، کمیته متشکل از کارشناسان ارشد هر کشور

سایت گروه دی-8:

http://www.developing8.org

گروه G20

گروه جی-20 در سال 1999 با اهداف افزایش رشد اقتصادی، بهبود سیستم‌های مالی، کاهش هزینه‌های مبادله، جلوگیری از بحران‌های مالی و ... تشکیل شد.

اعضا آن وزیران امور خارجه و بانک‌های مرکزی 19 کشور آرژانتین، استرالیا، برزیل، کانادا، چین، فرانسه، آلمان، هند، اندونزی، ایتالیا، ژاپن، مکزیک، روسیه، عربستان‌سعودی، آفریقای جنوبی، کره جنوبی، ترکیه، آمریکا، انگلستان و اتحادیه اروپا هستند.

سایت گروه جی- 20:

http://www.g20.org/G20

گروهG8

گروه کشورهای صنعتی غرب و ژاپن در شرایط بحرانی سالهای1975 و رقابت افسار گسیخته دو قطب جهانی با شرکت سران شش کشورآمریکا، ژاپن، ایتالیا، انگلستان، فرانسه، و آلمان تشکیل شد. در سال 1976 کشور کانادا هم باین اتحادیه پیوست و از آن تاریخ به گروه هفت     (G7 ) معروف شد. گروه هفت     ( G7 ) در سال 1991 و پس از پاشیدگی اتحاد شوروی از روسیه دعوت بعمل آورد تا به این اتحادیه بپیوندد. از آن تاریخ این گروه با اتحادیه هشت کشور معروف شد.     هدف از ایجاد این گروه همکاری در زمینه اقتصادی و سیاسی و دفاع مشترک از منافع مشترک کشورهای سرمایه‌داری غربی است.

سایت گروه جی- 8:

http://www.g8.gov.uk

سازمان کنفرانس اسلامی

منشور یا قانون اساسی سازمان کنفرانس اسلامی طبق ماده ۱۰۲ منشور سازمان ملل در تاریخ اول فوریه ۱۹۷۴ به ثبت رسید. از جمله اهداف سازمان کنفرانس اسلامی عبارتند از:

تلاش به منظور ابراز حقیقت اسلام، ارزش های اسلامی، نشان دادن چهره اسلام، مقدس شمردن اماکن اسلامی، همکاری موثر با سازمان‌های منطقه‌ای و بین‌المللی، تحکیم روابط انسان‌ها به ویژه مسلمانان در کشورهای عضو، همکاری در زمینه‌های اقتصادی و اجتماعی با هدف از بین بردن بیکاری، فقر، ... را نام برد.

سازمان کنفرانس اسلامی (OIC  ) 56 عضو و یازده نهاد ناظر دارد. اعضا سازمان عبارتند از: ایران، عربستان، امارات متحده عربی، افغانستان، آلبانی، الجزایر، آذربایجان، بحرین، بنگلادش، کامرون، چاد، کامروس، جیبوتی، مصر، گابون، گامبیا، گینه، گینه‌بیسائو، اندونزی، عراق، اردن، قزاقستان، کویت، قرقیزستان، لبنان، مالزی، لیبی، مالدیو، مالی، موریتانی، ماروکو، موزامبیک، نیجر، گویانا، کتادوری، نیجریه، عمان، پاکستان، فلسطین، قطر، سنگال، سوریه، سیرالئون، سومالی، سودان، سورینام، سوریان، تاجیکستان، توگو، تونس، ترکیه، ترکمنستان، اوگاندا، ازبکستان، یمن.

 ارکان سازمان عبارتند از: کنفرانس سران، کنفرانس وزرای خارجه، دبیرخانه، دادگاه بین‌المللی عدالت اسلامی.

سایت سازمان کنفرانس اسلامی:

http://www.oic-oci.org